شمارش معکوس برای راه اندازی تور مستقیم بیاضه از تهران ….بزودی

« حوض حاجی » آب انبار متروکه ایی بود در «مهرجان» ، «آب انبار» جایی است که آب را در زمان قدیم در آن انبار میکردند ، شکل ظاهری آن درست همان ساختاری است که در تصویر اول می بینید گودالی عمیق را در زمین میکندند و آبهای سرگردان سطحی را به آن چاله هدیت می کردند ، برای اینکه این آب بماند و در زمین فرو نرود کف چاله را از ملاتی مخصوص اندود میکردند ، که آب در زمین نفوذ نکند و برای اینکه آسمان هم از تبخیر آب توسط آفتاب داغ تیرماه ناتوان شود ، سقف گنبد مانندی روی آن درست میکردند ، گویا گنبد مسجدی در روی زمین افتاده است ، اتفاق جالبی که در زمستان در این سیستم می افتاد یخ بستن آب بود که در این حالت آب انبارتا اوایل تابستان  تبدیل به« یخچال » میشد .  پدران  مادران قدیم از این آب مینوشیدند و بالای ۱۰۰ سال عمر میکردند ، اما قضیه پیچیده تر از این بود .بماند …….

اما « مهرجان » کجاست …؟؟؟

…ادامه دارد.

کلامی   در  خور   عشقت   تو   را   هرگز    نمی یابم

تو   را   در  خدمت   خلق  و   مرا   حاضر  نمی یابم

نفس را  گر  که می سوزد مرا  شرح   فراق  دوست

به  تاریکی  خصمانی   تو    را     حاضر     نمی یابم

به  آنجا   کار   من  در  شد   که   تا   اندر   پی   لیلی

چراغی   برگرفته    بر    دست  تو را حاضر    نمی یابم

مرا   از    صولت    دنیا    تطر    تنگ   است  و   رندانه

تو    را    از   دولت    دردم     یکی     حاضر    نمی یابم

مگر   یادی   کنی    از   من   در   آن   رنجور   رنجستان

که همراهم      یکی    درد و تو    را درمان      نمی یابم

به مشکات       سخن     آنجا    یکی   دردانه    جاویدان

تو را یارم     یکی     درمان     دگر یاری         نمی یابم

گرش از      عاقلی   عقلی      به سر    داری تو را اکنون

نوای هم     نوایی      شو که      مرهم     را  نمی یابم

دوای       درد مندان          را به       عزلتگاه         تاریکی

حدیث     ذکر     بر یارو       دگر       درمان       نمی یابم

سکوت     عاشقان     از عشق    به سرمستی کشید آخر

بزن تیغی   بسان     عشق     که من     تیری   نمی یابم

غلافی   برکشان    « فاضل »    زآن     شمشیر    سلطانی

حریفی    را      قدر قدرت           به میخانه          نمی یابم

فلک را     سقف     بشکافید     ز تاکستان         رنجوری

که من    میخانه ی       درمان     به    تاکستان     نمی یابم

تهران – بهار ۹۳ – محمد رضا فاضلی

معرفت   افزون  کن   و  بر  حال  و بر   احوال   خویش

حمد   خود   کن  از  قضا  بر دل مگیر    احوال   خویش

حال   خوش   خواهی  تو  را  از   حال  درویشان   سراغ

هر     دمادم     محفلی    برگیرد    از    احوال    خویش

کلک   شیرنت    دهد   آن  روز        تنگ         روزگار

آن    دمادم   گر   تو   را   پرسی    زآن    احوال   خویش

حال   خوش   حالان   انیسی   با    دل   غمبار   نیست

غصه ها   کشتند    و   خوشحالند    بر   احوال   خویش

لذت      دنیا       نصیبتی       چند     عمر     « کوزه ای»

خواب   را   از  چشم    بر گیرند   و    از   احوال   خویش

لطف    یزدانم     شود     در    قالب    حور      و    پری

صد    خیال    خام    می برد    از   دل    و    احوال  خویش

عاقبت    بنما    سروری       چشم       سرگردان     من

منتی    بر    بنده    بخش    و    دل    و      احوال     خویش

صد    جفای    زندگی    بر    سر    دو    صد    جام    بلا

نیک   حالی   بر  شد  و   بر  ساز   و     بر   احوال   خویش

اشک    بی پایان     من     می آمدش    هر روز   و    شب

خار     پایان    مغیلان    گشت    و     بر    احوال    خویش

« فاضل »    آن وقت   صلاه       چشم وی    را در    نخفت

دیده ایی     غمبار    و گریان     داشت بر   احوال   خویش

زنده بادا     آن   کسی       تبدار       کرد   دامان       من

نیک باشد       روزگار       بر حال      بر   احوال       خویش

 تهران – اردیبهشت ۹۳ – محمد رضا فاضلی

زندگی   کردم     به    نام     زندگی

عاشقی   در   سر   هوای   زندگی

بر    گرفتی    کامکی   از   روزگار

من   فدای   کامک  آن    زندگی

زندگی    را   زنده  یادان    کرده اند

بی   فروغ    یار    باش    و   زندگی

خوش   به   حالت  دلبر   شیدای  من

یاد   یاران   گشته ای   در   زندگی

محنت   و   درد   و   غمت  آزاد  باد

در      فراسوی      نگاه      زندگی

چاره ی    بیچاره ای     آباد    کن

درگه   خوبان   و   خواب     زندگی

زنده   بادا   زندگی   بر   کام    باد

پر نگار   باد   آن   چراغ     زندگی

زندگی    زنگی  زدون   شد   زعشق

نیست    یادی   را   ز   یاد    زندگی

زنده    بودن    را    زکام   در   مکش

خاطرات   آباد   و   باغ    و    زند گی

خنده   بر   غمها   بزن  « فاضل»  تمام

جمله  مستان   را    به    راه   زندگی

شعر    را    در    سادگی    باید    سرود

شد      چراغی     بهر    راه      زندگی

(( تهران  خرداد ۹۳  محمد رضا فاضلی))